Merdivenlerin Ötesinde: Engelliler İçin Daha İyi Bir Gelecek İçin Çalışmak

Merdivenler… İnsanların sık sık önemsiz bir ayrıntı gibi gördüğü ama benim için hayatımın her anında bir engel olarak beliren o basamaklı yığınlar. Ne zaman bir binaya girmek, bir sokaktan geçmek veya bir yolculuğa çıkmak istesem, karşımda yükselen bu demir yığınlarla yüzleşmek zorunda kalıyorum.

İnsanlar genellikle merdivenleri sadece bir ulaşım aracı olarak görürler. Ama benim için, onlar bir kapanış, bir ayrımcılık sembolü haline gelir. Çünkü tekerlekli sandalyemle, o merdivenler bana sadece bir uçurum gibi görünür. Oraya erişimim engellenmiş bir alan, ulaşamayacağım bir yükseklik.

Her seferinde merdivenleri görünce içim sıkılır, kalbim hızlanır. Diğer insanlar bunun farkında bile değil. Onlar için sadece bir adım, benim için ise bir set engel. Onlar yukarı çıkarken, ben aşağı düşüyormuşum gibi hissederim. O an, ne kadar güçlü olursam olayım, ne kadar bağımsız hissetmeye çalışsam da, gerçeklik yüzüme çarpar.

Bazen insanlar yardım teklif ederler. “Sana yardımcı olabilir miyim?” derler. Tabii ki minnettarım, ama bu teklif bile benim farklı olduğumu, eksik olduğumu hissettirir. Onlar adımlarını atarken, benim için yardım etmek zorunda kalırlar. O an, tamamen bağımlı olduğumu hatırlatır bana.

Ve sonra asansörler gelir imdadıma. Ama her binada bir asansör olmayabilir. Birçok kez, insanlar “Sadece birkaç basamak, ne kadar önemli olabilir ki?” derler. Ama onlar bilmiyorlar ki, o birkaç basamak benim için tüm dünyayı değiştirebilir.

Merdivenler… İnsanların basit bir ulaşım aracı olarak gördüğü, ama benim için her seferinde bir zorluk, bir engel olarak karşıma çıkan, hayatımı şekillendiren demir yığınlar. Her gün onlarla savaşarak, hayata tutunmaya çalışıyorum.